Bricks

Na het lezen van Bricks vind ik het moeilijk er iets zinnigs over te vertellen, maar ik ga het toch proberen. In Bricks wordt het verhaal verteld van een bouwer, die op een gegeven moment ook een kijkje neemt in een vorig leven van hem, waarin hij een druïde was en te maken kreeg met Julius Caesar.


Eerste indruk
Toen ik het boekje voor het eerst in handen had, dacht ik in eerste instantie dat het ging om een kinder-/jeugdboek. Het is namelijk niet echt een dik boek. Het telt in totaal net 136 pagina’s. Daarvan worden er  105 gebruikt voor het verhaal en daarna volgt 2 keer een appendix.

Verder zit er een harde kaft omheen en geeft de cover niet direct het idee dat het om een volwassen boek gaat. Het heeft namelijk een beetje een comic-achtige stijl. Hier is niets mis mee, maar het geeft een vertekend beeld op wat de inhoud kan zijn.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

Manuscripta 2011

Afgelopen zondag ben ik voor het eerst naar Manuscripta geweest. Welke plaats vond in de Westergasfabriek in Amsterdam en waar uitgeverijen hun nieuwe boeken aanbod presenteren aan het publiek.

Allereerst de stands bekeken in de Gashouderhal om vervolgens te haasten naar de presentatie van Toen God een konijn was van Sarah Winman. Welke aan de andere kant van het terrein gegeven werd. Hier las Jeroen Krabbé een stuk van het boek voor en overhandigde deze het eerste exemplaar aan Winman zelf. Hierna volgde nog een kort interview. Al met al een zeer goed begin van de dag op Manuscripta.

De rest van de dag de andere hallen met stands bezocht en natuurlijk een flinke stapel boeken gekocht om te signeren. Namelijk:
- Tegengif ~Judith Visser
- Het lichaam van Clara ~ Jan Siebelink
- Toen God een konijn was ~ Sarah Winman
- Superhelden.nl ~ Marcel van Driel
- De Assistent ~ Saskia Profijt
- Uitglijder ~ Loes den Hollander
- De overgave ~ Arthur Japin

Ik had ook nog Afgunst & Een goed huwelijk van Saskia Noort gekocht, maar deze kwam niet opdagen bij de signeer sessie. Erg jammer.

Verder nog De Vliegenvanger aangeschaft van Ravelli. Omdat deze me werd aangeprezen door Rik Felderhof zelf. Ik had op dat moment zo snel niet door dat Rik Felderhof vermoedelijk de auteur hiervan is, anders had ik ook gelijk een handtekening gevraagd natuurlijk. Gemiste kans die ik hopelijk in de toekomst een keer goed kan maken. 

Natuurlijk ook wat gratis boeken weten te bemachtigen, namelijk:
- De 50/50 moorden ~ Steve Mosby
- Linsey's Verhaal ~ Stephen King
- Het korte tweede leven van Bree Tanner ~ Stephanie Meyer
- De Boekendief ~ Brom (Recensie exemplaar voor www.planet-aeon.nl)

Op de helft van de dag de presentatie bijgewoond van Superhelden.nl van Marcel van Driel. Ik val niet echt in de leeftijdscategorie, dus het kwam voor mij wat te kinderlijk over. En bij het rap nummer gingen mijn nekharen overeind staan. Toch was het leuk om te zien hoe de game, die bij het boek gemaakt is, ongeveer in elkaar zat. Een interessant concept.

Op het einde van de dag twee interviews bijgewoond van Loes den Hollander en Saskia Noort. Nummer twee wist, naast het niet aanwezig zijn bij de signeer sessie, ook te presteren om 15 minuten te laat bij haar interview te zijn. Dan begin je toch langzamerhand zo'n persoon een bitch te vinden. Maar goed, naar eigen zeggen is ze dat niet hoor.

Al met al was deze dag zeker de moeite waard en als het even kan dan ben ik volgend jaar weer van de partij.

Umbrella Academy

In een onverklaarbaar wereldwijd incident baren vrouwen die geen enkel teken van zwangerschap vertoonden op hetzelfde moment 47 buitengewone baby’s. Dit klinkt, zeker in het geval van een comic, erg als het begin van een superhelden verhaal zoals bijvoorbeeld X-Men. Maar is het verhaal van Umbrella Academy echt zo ongeïnspireerd?


Groepje van zeven
Van de 47 buitengewone baby’s weet de enigmatische miljonair en uitvinder Reginald ‘Mr. Monocle’ Hargreeves er zeven te adopteren. Dit doet hij onder de vermelde reden: “Om de wereld te redden.”

Jaren later komen de zeven na de dood van Hargreeves weer bijeen. Eén ervan komt met het bericht dat de wereld op korte termijn zal vergaan. De groep kent echter onderling strubbelingen, waardoor het maar de vraag is of ze de wereld kunnen redden.

Dit levert de basis voor een grimmiger verhaal dan dat van bijvoorbeeld de X-Men.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

Low Town: The Straight Razor Cure

Hij is de dreiging die flappert door de nacht. Maar nee, het is geen Darkwing Duck. Hij bezit geen flappercape en ook geen eendensnavel. The Warden is een oude oorlogsheld die tegenwoordig als heer van de misdaad, beter gezegd een drugshandelaar, zijn leven leidt, maar nog steeds zijn hart een groot deel van de tijd op de goede plek heeft zitten.


Noir
Wanneer er in zijn gebied een kind wordt gevonden dat vermoord is, gaat the Warden op onderzoek uit als een ware detective. Dit gebeurt in een omgeving die duister is. Een Apocalyptische wereld waar een onderwereldmentaliteit heerst en die net niet ten onder is gegaan aan een ziekte. Hierdoor bevinden vele mensen zich aan de onderkant van de samenleving. Dit is dus niet het makkelijkste volk om gegevens bij in te winnen. Tevens zitten er bij de plaatselijke recherche mensen die hem liever kwijt dan rijk zijn. Veel hulp hoeft hij daar dus ook niet te verwachten.

Omdat de wereld redelijk aan de afgrond zit na oorlog en ziekte is de bevolking ook nogal hard. Hierdoor kom je als lezer wel wat grove woorden tegen. Het past erg goed in de setting, maar ik kan begrijpen dat niet iedereen hiervan gecharmeerd raakt.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

De samenzwering van Calaspia

De samenzwering van Calaspia is het fantasy debuut van de tweeling Guptara. Zij waren in hun jeugd al bezig met het vormen van de wereld Calaspia.


Goed volk
In De samenzwering van Calaspia, het eerste boek van de fantasyreeks De sage van de Waanzin, wordt het vredige leven van Bryn Bellyset op brute wijze verstoord als zijn dorp wordt vernietigd door afgrijselijke monsters. Waarom is Bryns volk, de goedaardige Barue die de emoties van anderen aanvoelen zoals wij een gezicht herkennen, aangevallen terwijl er vrede heerst in het rijk Calaspia? Welke vijand zit er achter de samenzwering die zich langzaam maar zeker ontvouwt? Bryn weet het antwoord op deze vragen niet, maar hij weet wel dat hij alles zal doen om Calaspia te behoeden voor nog meer verschrikkingen.

Dit is een nobel streven voor een 16-jarige Barue. Op zijn avontuur reist hij niet alleen. Enkele andere Barue vergezellen hem en onderweg komen ze ook anderen tegen, zoals de Dwerg Galar, de Nefelim Wafrudnir en de Plimp Kik-Eritee.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

Openlucht toneelstuk

Het zal misschien sommige mensen zijn opgevallen dat ik de laatste tijd niet heel erg aanwezig was. Dit had echter een reden.

De drumband waar ik bij zit is namelijk gevraagd om mee te doen aan een openlucht toneelstuk. Om daar live de muziek bij te verzorgen. Als groep hebben we hierin toegezegd en dus betekende dit redelijk wat werk.

Er moesten wat nieuwe stukken geleerd worden (en zelfs eerst op papier worden gezet), één muziekstuk moest worden opgenomen met enkele blazers, waar dus mee geoefend moest worden en een avond voor het opnemen, daarna meerdere avonden oefenen bij het toneelspelen… om uiteindelijk 4 avonden lang een uitvoering te verzorgen.

Dit ging allemaal wel goed en was, naast enkele frustraties, best leuk om een keer te doen. Al ben ik ook wel blij dat het weer achter de rug is, want het koste (zoals ik al voorspelde) redelijk wat tijd.

Nu denken jullie misschien: Dan is hij nu weer lekker aanwezig.

Maar niets is minder waar. Ik zal de komende tijd namelijk zonder internet zitten. Maar niet getreurd, ik kom wel weer terug. ;)

Het dodevissenmuseum - Charles D’Ambrosio

In de meeste gevallen lees ik voornamelijk Fantasy en aanverwante boeken, maar zo nu en dan wil ik voor de verandering wel eens wat anders lezen. Mijn vreugde was dan ook erg groot toen Uitgeverij Karaat aanbood om een recensie exemplaar te sturen van Het dodevissenmuseum. De titel alleen al bracht mijn eigen fantasie compleet op hol en tijdens het lezen is dat niet minder geworden.

Acht verhalen
Het dodenvissenmuseum telt acht korte verhalen die elk zo rond de 30 pagina’s zijn, namelijk: 
- De Hoge Pas
- Drummond & Zoon
- Scenarioschrijver
- Naar het noorden
- Het grote geheel
- Het dodevissenmuseum
- Zegen
- Het bottenspel 

Zoals het korte verhalen betaamt zijn het geen diepgaande verhalen met plots waar je U tegen zegt, maar meer korte situatieschetsen. In de verhalen gaat het alleen maar om het hier en nu. Door hun verleden zijn de karakters natuurlijk zo geworden als ze zijn, maar daar wordt niet erg veel over gezegd. En ook wat er na de gebeurtenissen met de karakters gaat gebeuren wordt in het duister gelaten. Heerlijk voor de mensen met een fantasievolle geest. Want je kunt er vervolgens nog alle kanten mee op.

Elk verhaal heeft zo zijn eigen instreek qua situatie en karakters, maar er is ook zeker één duidelijke overeenkomst te noemen. Ze hebben namelijk een droevige inslag. Bij ieder verhaal krijg je te maken met mensen die niet voor het geluk geboren schijnen te zijn. Een jongen die te horen krijgt dat zijn ouders gaan scheiden, een duo dat doormiddel van zwendel in hun levensonderhoud proberen te voorzien, een man die zelfmoord wil plegen, een man met een autistische jongen en zo komen er nog wat verschillende karakters langs. Karakters die voor de meeste mensen ver van hun dagelijkse leven afstaan en waar je normaal gesproken niet snel een band mee zult krijgen.

Schrijfstijl
Nu zijn de verhalen redelijk kort, wat best fijn is, want je krijgt elke keer weer wat moois voorgeschoteld, maar hierdoor geeft de auteur zichzelf niet echt de ruimte om heel diep in het verhaal te duiken. Toch weet D’Ambrosio doormiddel van de schrijfstijl de lezer in het verhaal te trekken en deze met de karakters te laten meeleven. 

D’Ambrosio weet de woorden steeds zo te kiezen dat het heerlijke stof is om weg te lezen, ondanks de redelijk zware onderwerpen die hij aankaart. Waarna je als lezer na ieder verhaal een tijdje voor je uit kunt zitten te staren om alles te verwerken en erbij te fantaseren. Hij weet namelijk sterke situaties neer te zetten, maar de eindes zijn behoorlijk open.

De situaties gaan er in ieder geval in als zoete koek. Het is al genieten als je erin kunt happen, maar de fijne smaak blijft daarna ook nog een tijdje aanwezig, zodat je met een glunderend gezicht de wereld in kunt stappen. Het is wel een koek met een bittere nasmaak. Je krijgt namelijk wel wat ellende over je heen. Gelukkig weet D’Ambrosio het zo te brengen dat je gaat meeleven met de karakters, zodat je tot nadenken wordt gezet over het wel en wee van het leven.

Mooi en ontroerend tegelijk.

Tot slot
Persoonlijk heb ik erg genoten van Het dodevissenmuseum. Mocht je van korte verhalen houden en voor kwaliteit willen gaan, dan is dit zeker een goede keuze.
Verder vond ik deze quote uit het verhaal Zegen (blz. 190) erg mooie en toepasselijk:

“Mijn ideale leven is een rustig leven. Ik houd van lezen, om steeds in dezelfde stoel stil te zitten, met de lichtval vanuit een bepaalde hoek, in mijn eentje, of met Meagan vlakbij, en zo nu en dan, als ik geluk heb, kom ik een mooie zinsnede of een verfijnd sentiment tegen, kijk op van mijn boek en voel de harmonie in een bepaald begrip, de rechtvaardigheid ervan en het besef dat alles daarin gevat zit. Dat is wat ik onder leven versta, die stilletjes ontdekte momenten. Met niets minder ben ik tevreden, maar eigenlijk: veel meer verwacht ik ook niet.”

Ja ja, hier keek ik dus ook even op van het boek… heerlijk toch?

ISBN: 9789079770045 Uitgeverij: Karaat Pagina’s: 245 Vorm: Paperback Prijs: € 19,90 Omslag: Brigitte Slangen Vertaling: Charles Bors, David Koppernik, Luc de Rooy

De auteur Charles D’Ambrosio (Seattle, 1958) wordt beschouwd als een van de beste hedendaagse Amerikaanse verhalenschrijvers, en als een echte writers’ writer. Verhalen van zijn hand verschijnen met regelmaat in The New Yorker, The Paris Review en Zoetrope. Het dodenvissenmuseum is zijn tweede bundel. Het werd bekroond met de Washington State Book Award en genomineerd voor de PEN/Faulkner Award.

Achterflaptekst Het Amerikaanse Noordwesten van Charles D’Ambrosio is een plek waar mannen jagen, vissen en drinken, en waar vrouwen hun liefde, leed en verdriet verborgen houden. D’Ambrosio toont deze wereld in haar kwetsbaarste vorm: een vader vertelt zijn zoon tijdens een kampeerweekend dat hij gaat scheiden; een echtpaar houdt een vakantie in de blokhut waar de vrouw in het verleden misbruikt is. De personages zijn nergens groots, ze zijn slechts overlevenden in een wereld van onbeholpen, breekbaar machismo. En de verhalen zijn niet zomaar verhalen, het zijn miniaturen die doen denken aan het werk van James Salter, Jhumpa Lahiri en F. Scott Fitzgerald - de mooiste literatuur die er te vinden is.

De Saga van het Grensland

Een Argentijnse auteur die zich waagt aan het Fantasy genre en zelfs tot aan Nederland wordt gepubliceerd. Dan rijst de vraag: in hoeverre beïnvloed Liliana Boloc’s afkomst haar verhaal? Is het boek De dagen van het Hert zeer origineel of kunnen we de uitdrukking ‘daarvan gaan er dertien in een dozijn’ gebruiken?

Misáianes
Het verhaal speelt zich af op een continent genaamd "Het vruchtbare land". Dit is een langwerpig werelddeel dat van boven tot onder verdeeld wordt door een bergketen. In het verleden kregen de inwoners bezoek van een groep mensen uit een ver land dat in het oosten gelegen was. Deze vertelden over de geboorte van de zoon van de dood, genaamd Misáianes. Een wezen dat, toen het wat ouder was, besloot de wereld te willen veroveren.


De bezoekers lieten enkelen van hen achter en beloofden dat ze Misáianes zouden bestrijden. Wanneer dit tot een goed einde kwam, zouden ze weer terug komen. Echter, mocht Misáianes winnen dan konden ze rekenen op zijn bezoek.

De Opperste Astronomen van "Het vruchtbare land" merken, enkele generaties later, dat er iets aan de hand is en verwachten de komt van bezoekers. Of dit de eerdere bezoekers uit het oosten zijn of Misáianes kunnen ze echter niet voorspellen. Zodoende worden er vertegenwoordigers opgeroepen van de zeven stammen die in Het vruchtbare land wonen. Dit om er onderling uit te kunnen komen of men zich moet voorbereiden op een welkom of een oorlog.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

Fable III

Als gamer ben ik dol op RPG/Adventure games. Eén serie die ik erg graag mag spelen is Fable. Deel 1 heb ik nog niet helemaal uitgespeeld, maar deel 2 wel. En wat heb ik van dat deel genoten zeg.

Deel 3 is alweer een tijdje uit, maar deze vond ik steeds iets aan de dure kant. Dus deze was nog niet in mijn bezit. Was, want dat is de game ondertussen wel. En in wat voor een versie.


De Limited Collector’s Edition. Wooooo Hooooo.
Wat een briljant geval. Het is een toffe game… in een verpakking dat lijkt op een boek, met een leren omslag. Wat wil iemand als mij nou nog meer?

Het is zoooo mooi vormgegeven. Op de zijkant staat mooi de titel van de game. De voorkant heeft een fraai logo in goudkleur en op de achterkant staan twee logo’s van good (engel) en evil (duivel). De twee keuze mogelijkheden waar je in de game veelal tussen moet kiezen. Daarnaast is over het geheel een mooi profiel in het leer gedrukt. Het boek wordt verder dicht gehouden doormiddel van een bandje. Deze zit niet vast met een drukknoop, maar met een magneetje. Echt, heerlijk.
   
De inhoud is op zich wat dunnetjes. Naast het spel (incl. speciale ingame content), zit er tevens een kaartspel in met opdrukken uit het spel zelf en een munt met aan de ene kant good en aan de andere kant evil (voor de momenten dat je de keuze aan het lot wilt overlaten).

Het kaartspel en de munt zijn wel mooi verstopt. Ik zat in eerste instantie flink te zoeken naar de extra’s… en wilde bijna het vak waar de game in zat eruit wrikken. Gelukkig zag ik net op tijd dat er een geheim klepje zat (welke ook met een magneet dicht wordt gehouden) waarachter weer een laadje zat.

 
Nu had ik al een tijdje een oogje op deze editie. Echter was deze altijd behoorlijk duur (en in de meeste winkels nog steeds, bedragen tussen de € 69,- en € 89,- komen vaak voor). Toch wist ik de game voor rond de € 20,- te bemachtigen. En nee, niet tweedehands maar nieuw. Dus dat maakt het nog een stuk leuker. Oké, er zijn nu verschillende Downloadable Content Packs uitgebracht, welke dus niet bij deze versie zitten. Maar de GOTY versie komt binnenkort vast wel uit en deze zijn na een tijdje vaak ook niet duur meer. En tot die tijd kan ik me prima vermaken met deze versie. Al ga ik eerst proberen Assassin’s Creed II uit te spelen.

De Demonen - Tobias O. Meissner

In een ver verleden wist Orison alle demonen te verbannen en gevangen te zetten in een demonenpoel. Nu zijn er twee ontsnapt en hebben bezit genomen van twee mensen. Dat vraagt toch om moeilijkheden?

Het land
Naast de persoon die de demonen wist te verbannen, draagt ook het land waar het verhaal zich afspeelt de naam Orison. Het land heeft een soortgelijke vorm als India, met in het noorden een gebergte en voor de rest omringd door de zee. In het midden ligt de hoofdstad en in cirkels eromheen liggen de binnenburchten, hoofdburchten en buitenburchten. Langs de kust heb je dan weer de andere steden. Tot dus verre niet echt iets spannends.


Het land is verder opgedeeld in negen taartpunten met elk één binnenburcht, één hoofdburcht en één buitenburcht. Het geheel wordt geregeerd door een koning die is gevestigd in de hoofdstad en elke hoofdburcht wordt geregeerd door een baron of barones.

In één van de baronaten ligt de demonenpoel. Een soort natuurlijke put waarin de demonen cirkels draaien. Althans, totdat de jonge koning er een bezoek aan brengt.

Na dit bezoek weten twee demonen de poel te verlaten. Ze nemen vervolgens bezit van twee mensen en alles lijkt goed te gaan. Maar het karakter van de demonen zorgt ervoor dat ze elkaar dwars gaan zitten en zelfs in gevecht met elkaar komen. Hier wordt de mensheid en het land natuurlijk de dupe van.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

Maanhoedster

Maanhoedster is alweer deel drie in de serie Zeríans Vloek van Thirza Meta. Wederom wordt de lezer in de wereld van Freär en Shitoh’sin getrokken.

Niet zoals verwacht
Om maar even met de deur in huis te vallen: ik had één grote verwachting van dit boek en dat was dat er nog een derde werelddeel zou worden aangekaart. Echter, bij het openslaan van de eerste pagina’s en het zien van de wereldkaarten die het boek rijk is, zie ik tot mijn verbazing geen nieuw werelddeel. Toch wordt er in deel twee (en ook in deel drie) aardig naar gehint en wel op een dusdanige manier dat mijn interesse voor dat werelddeel behoorlijk groot is geworden.


Is dit dan zo erg? Dat niet, maar het was niet wat ik verwacht had. Daarnaast is dit net als deel twee weer een redelijk dun boek, als je het vergelijkt met soortgelijke boeken (bijvoorbeeld die van George R.R. Martin). Na pagina 360 houdt het namelijk op. Nou ja, dit boek dan. Want het verhaal is nog niet uitverteld en dus is het wederom wachten, ditmaal op deel vier.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

Muziekwevers

In Muziekwevers neemt Thirza Meta ons weer mee naar het werelddeel Freär, maar dat niet alleen. Ook word je getrakteerd op een nieuw werelddeel genaamd Shitoh’sin.

Episch…
Dit tweede deel gaat dus niet alleen verder waar het eerste deel (Wortelboom) stopte, maar voegt er nog een heleboel bij. Was het eerste deel al episch te noemen, Muziekwevers maakt het nog bonter. De landkaart is nu twee keer zo groot en dit keer geheel met de computer gemaakt. Iets wat de authenticiteit jammer genoeg geheel weghaalt. Bovendien is de kaart iets anders gevormd dan in het eerste boek, maar dat mag de pret niet drukken.

 
De lange namenlijst uit deel één is daarentegen niet verdubbeld. Sterker nog, deze is één pagina korter. Toch zijn er heel wat nieuwe karakters in het verhaal bij gekomen, maar andere karakters zijn dan weer vertrokken. Fijn dat de namenlijst niet is uitgebreid, want dat zou het verhaal nóg complexer hebben gemaakt.

Het boek begint gelukkig ook met een “Wat voorafging”. Erg handig als je het eerste deel alweer een tijdje uit hebt. Zo kun je makkelijker weer in het verhaal komen.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

Wortelboom

Een Belgische auteur die zich waagt aan het schrijven van een epische fantasyroman a la J.R.R. Tolkien, Robert Jordan en George R.R. Martin. Dit is wat Thirza Meta probeert met haar reeks Zeríans Vloek, waarvan het eerste deel Wortelboom is. Een dikke pil van maar liefst 479 pagina’s.

De vloek
Zerían’an’Zaneh is een heks die eeuwen geleden op een profetie stuitte. Een profetie die gewag maakt over een kind van licht en duister. Ze schenkt er echter weinig aandacht aan tot ze jaren later, wanneer ze al oud en stervende is, ontdekt over welk kind het gaat.

 
Als laatste redmiddel probeert ze zichzelf in een jonger lichaam te verplaatsen. Dit heeft echter zo zijn consequenties: ze legt een vloek op alle betrokkenen. Deze vloek zorgt ervoor dat de zielen niet over kunnen gaan naar het hiernamaals, maar elke keer vanuit de tussenwereld weer in een nieuw lichaam op aarde worden herboren. Dit zal zo doorgaan tot de profetie uitkomt.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

Een verschrikkelijke schoonheid

India en Londen eind negentiende eeuw, een kostschool, een oud dagboek en magie. Dit alles komt samen in Een verschrikkelijke schoonheid van Libba Bray.

Gemma Doyle
Een meisje genaamd Gemma Doyle groeit op in India. Op de dag dat ze 16 wordt, vindt er op de markt een gebeurtenis plaats die haar moeder het leven kost. Als reactie op deze gebeurtenis wordt Gemma naar Engeland gestuurd om daar op een kostschool les te krijgen. Daar leert ze de brutale Felicity, de mooie Pippa en de verlegen Ann kennen.


In eerste instantie zijn het niet bepaald vrienden van elkaar. Toch ontstaat er een band tussen die vier meisjes, die nog eens versterkt wordt als ze een oud dagboek vinden waarin gesproken wordt over een andere wereld en een geheim genootschap, genaamd de Orde.

Door magie weten ze deze andere wereld te vinden en te betreden. De meisjes zijn echter te onwetend om te vermoeden welke gevaren er schuilen achter hun ontdekkingen.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

Ocarina: The Muse

Bij deze mijn tweede recensie over een Ocarina. Ditmaal gaat het om The Muse. Een echt kunstwerkje.

De vorm is gemaakt door de artiest Jonathen Bickart. Zoals je kunt zien op onderstaande foto, heeft de Ocarina de vorm van een gezicht. Waarbij de eindes van de haren bij de vingergaten eindigen. Anders gezegd: De gaten zitten op de topjes van de haren. Erg mooi gemaakt, dus het is sowieso al een plezier voor de ogen.

De klank is natuurlijk een stuk belangrijker en deze is echt super. De Ocarina is gestemd in D en heeft 10 gaten. 8 voor de vingers en 2 onderop voor de duimen. Dit zijn er dus 2 minder dan bijvoorbeeld de Ocarina of Time replica. Hierdoor is het bereik iets kleiner en dus ook de mogelijkheden van de te spelen stukken. De klank is warm en diep en is over het gehele bereik van noten zuiver. De klank is zo goed dat, van de vier Ocarina’s die ik nu bezit, ik deze het meeste bespeel.

Het bespelen van deze Ocarina is wel even wennen. vooral het linker duimgat zit op een andere plek dan die van mijn andere soortgelijke Ocarina’s. Het gat zit namelijk niet ter hoogte van de wijs en middelvinger, maar een stuk meer naar links. In het begin had ik dan ook dat wanneer ik de linker duim weer moest plaatsen inclusief wijsvinger, dat ik met mijn wijsvinger naast het gat zat. Gelukkig was dat alleen in het begin. Je krijgt echter het gevoel alsof je de Ocarina meer als een blokfluit moet spelen. Oftewel redelijk verticaal in plaats van horizontaal. Je zit dan echter met het tuitstuk. Uiteindelijk kom je dan vanzelf op een tussenweg en dan speelt deze Ocarina echt geweldig.

Tot nog toe heb ik totaal geen spijt van deze aankoop. Het enige minpuntje dat ik kan verzinnen is dat ik steeds bang ben dat hij beschadigd. Al kom ik daar vast ook wel een keer overheen. :P

De Laatste Eenhoorn

Ben je fan van klassiekers als De Hobbit of De Kronieken van Narnia? Wellicht is De Laatste Eenhoorn van Peter S. Beagle dan wel iets voor jou.

De laatste?
Stel je bent een Eenhoorn en je hebt het eeuwige leven. Stel je hebt al zo lang geen soortgenoten gezien dat je niet eens meer weet wanneer de laatste keer was dat je er een zag. Stel er komen wat verdachte mensen langs en die praten over je soortgenoten alsof ze niet meer bestaan. Wat zou jij dan gaan doen?

 
Nou, de Eenhoorn in dit boek beslist dat ze dan maar eens op een zoektocht gaat. Ze verlaat dus haar leefgebied, een seringenbos, en trekt de rest van de wereld in. Maar waar ze ook zoekt, ze kan geen anderen van haar soort vinden. Op een gegeven ontmoet ze de tovenaar Schmendrick en later Molly, en samen met deze twee reist ze verder, ondertussen uitzoekend wat er is gebeurd met de Eenhoorns.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

Gebroken glas

Een tijdje terug pakte ik mijn HTC Desire en zat er plots een scheur in het glas van het touchscreen. Dat is dus niet iets waar je blij van wordt.

Dus ik naar de KPN winkel waar ik de smartphone vandaan heb. Tja, niet verzekerd (domdom, want 1 keer is niet genoeg in dit geval). Minimale kosten zouden 200 euro bedragen. Minimaal. Dus het kon nog wel eens meer worden.

Nu had ik online al wat onderzoek gedaan en die schermpjes kun je online al kopen voor 55 dollar en het monteren kost niet meer dan 1 uur werk. Dus dan vind ik 200 euro nog al aan de hoge kant. Dat dus ook maar meteen gezegd. De medewerker wees me toen op een reparatiewinkel die het vast goedkoper kon maken.

Voor dat ik hier naar toe stapte vroeg ik nog wel even of ik de smartphone later ook kon verzekeren. Ja, dat was geen probleem, mits de telefoon gerepareerd was.

Goed, dus ik naar die reparatiewinkel. Natuurlijk kon deze gemaakt worden en dat zou 1 week duren en 120 euro kosten. Dat is nog veel… maar in ieder geval een stuk minder dan die 200.

Een week later heb ik de telefoon opgehaald, netjes betaald en ben weer naar KPN gegaan. Want ik wilde de smartphone voor de toekomst toch wel verzekeren. Nou, die medewerker die ik toen voor me had wilde dat dus totaal niet doen. Raar, als je de week ervoor toch de mededeling kreeg dat dat geen probleem zou zijn. Nee, het scherm was niet meer origineel en er zaten wat beschadigingen op.

Vervolgens wilde mijn moeder een wijziging in abonnement door laten voeren. Dat kon wel. Maar hoeveel dingen ze dan wel niet moeten scannen. Waarom kunnen ze dat dan ook niet met een smartphone doen? Dan kunnen ze toch vastleggen hoe de smartphone er op dat moment uitziet en wat de vorige reparaties behelsden. Op die manier kun je zo’n apparaat toch prima verzekeren? Of denk ik nu weer veel te makkelijk?

Goed, nog iets meer dan een jaar en mijn contract is ten einde. Dan misschien maar eens kijken voor een andere smartphone en die dan wel verzekeren. Voorlopig is deze nu weer heel, al zit er nu op twee plekken wel wat vuil onder het glas, en hopelijk blijft dat ook zo. Want op dit soort kosten zit ik niet te wachten.

Wicked (Slecht)

De Slechte Heks van het Westen zat Dorothy behoorlijk dwars in de Tovenaar van Oz. Maar was ze nou echt zo slecht? En hoe was ze dan zo slecht geworden? Gregory Maquire geeft in Wicked (Slecht) zijn kijk op de Heks.


Oz
Wie kent niet, al is het maar globaal, het verhaal van Dorothy en de Tovenaar van Oz? Een kleine meid uit Kansas die door een tornado met huis en haard in het land Oz terecht komt, boven op een heks, die volgens de daar wonende bevolking behoorlijk slecht was. Het gewicht van het huis zorgt er natuurlijk voor dat de heks direct sterft en haar zuster die woont in het westen van het land Oz is daar vanzelfsprekend niet blij mee.

In het origineel van L. Frank Baums, is Dorothy het lieve goede hoofdkarakter en dus wordt de Heks van het Westen als slecht neer gezet. Maar omdat in het echte leven de wereld niet zo zwart/wit is was het tijd om het verhaal eens van de andere kant te belichten.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

Kerstprijsvraagveiling 2010 2

Weten jullie het nog?

- Ratchet & Clank T-Shirt
- Motorstorm Arctic Edge
- PSP Keycord
- Call of Duty: Black Ops soundtrack
- Gandalf figurine
- SEGA Virtua Tennis 2009 sporttas

Oftewel de prijzen die ik gewonnen had in de Kerstprijsvraagveiling van Fok!Games dit jaar. Nou, zijn zijn van de week eindelijk door de post bezorgd.


Het T-Shirt is erg gaaf. Mooier dan ik verwacht had. Goede kwaliteit en prachtige opdruk. Ratchet & Clank FTW. Helemaal top.

Het Gandalf figuurtje is dan weer een stuk kleiner dan ik verwachte, maar in vergelijking met de grootte best zwaar. Daarnaast is en blijft het Gandalf. Dus die gaan we niet bespotten.

De tas kende ik dus al, aangezien ik die vorig jaar ook gewonnen had. De inpakker heeft die ook maar meteen gebruikt als soort van grote envelop. Alle andere prijzen zaten er namelijk in en er omheen zat een plastic zak die met plakband was dicht geplakt. Het is gelukkig allemaal goed aangekomen, dus mij hoor je er niet over klagen.

De keycord is ook mooi dit keer. In het verleden wel meer keycords gewonnen en de kwaliteit wil nog wel eens verschillen. Het gebruikte materiaal is zeer goed en de opdruk is ook prima.

De game is een promotie versie. Niks mis mee, maar jammer genoeg geen instructieboekje erbij. Al kan ik daar prima mee leven hoor.

De soundtrack valt me erg tegen. Ik had gehoopt op wat oude muziek, het zijn echter allemaal rap en remixen daarvan. Denk aan Lange Frans, De jeugd van tegenwoordig, Kempi etc. Niet bepaald mijn soort muziek. Oh well, het koste geen drol en wie weet kan ik er ooit iemand anders zeer gelukkig mee maken.

Spel der Grenzen

Een andere uitgeverij, een andere vorm van vertellen. Het lijkt wel of Mel Hartman haar eigen Spel der grenzen speelt, maar is Mel net zo goed in korte verhalen neer pennen als in lange?

Parelz Het doel van uitgeverij Parelz is, naar eigen zeggen, de lezer de breedte van het kwalitatief hoge aanbod in de Nederlandstalige literatuur te laten ervaren. Om dit te bewerkstelligen heeft de uitgeverij gekozen voor een vorm waarbij lezers zelf een keuze kunnen maken tussen het aanbod van korte verhalen die Parelz rijk is. Hierdoor kan men een eigen boek samenstellen met verhalen die de lezer interessant lijken.

Daarnaast is men bij Parelz begonnen met verhalen op thema te bundelen. Zodat lezers verschillende verhalen van verschillende auteurs voorgeschoteld krijgen die qua onderwerp dicht bij elkaar liggen.

Enkele auteurs hebben daarnaast zoveel korte verhalen aangeleverd dat deze wel een eigen bundel verdienden. Eén daarvan is Mel Hartman. Ook wel bekend van haar Fantasiejagers en Manon Maxim boeken. De korte verhalen die zij schreef voor Parelz zijn gebundeld in Spel der grenzen.



Kort
In totaal telt Spel der grenzen acht korte verhalen of eigenlijk negen aangezien één ervan bestaat uit twee losse verhalen. De titels van de verhalen zijn: de Nationale Loterij, De Gave, Dr. Oettings geheim, Ultiem 1, Ultiem 2, Jules’ nachtmerrie, Gastheer, Memoires van een uitvinder en Freak.

De laatste is tevens erg interessant voor de lezers van de serie over Manon Maxim, aangezien het een Manon Maxim verhaal is. Het gaat in op een stukje levensles dat Manon in haar puberteit op doet.

Het langste verhaal telt 38 bladzijden. Voor de doorgewinterde Fantasy lezer dus een eitje om per stuk uit te lezen.

.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

Gekke Jack

Afgelopen zaterdag was er een nieuwe ‘komedieserie’ op de televisie. Namelijk Iedereen is gek op Jack. Een Nederlandse remake van de Amerikaanse serie Everybody Loves Raymond.

Nu vind ik persoonlijk Everybody Loves Raymond wel een goede serie. Het is geen briljante serie, maar de grappen zijn wel goed en door dat de karakters zo sterk opgebouwd zijn komen deze goed tot hun recht. Het lieve kleine omaatje dat dol is op haar ene zoon. De depri opa die haar wel kan schieten. De boom van een broer die jaloers is op de aandacht die de lieveling krijgt. De vrouw die niet weet hoe ze met de schoonfamilie om moet gaan. En wat levendige kids.

En toen kwam de Nederlandse bewerking hiervan met Jeroen van Koningsbrugge in de plek van Raymond het lievelingetje en Linda de Mol als diens vrouw. Niks mis mee op zich. Ziet er zo in de serie wel leuk uit als stel. Maar dan komen we bij de andere casting. Het omaatje dat in Everybody Loves Raymond zo lief en schattig overkomt (maar ondertussen behoorlijk grof en onaardig is) is in de Nederlandse versie een soort van Nel Veerkamp geworden. Nu kan dat op zich best leuk zijn als de grappen ernaar gemaakt zijn, maar ze pakken de Everybody Loves Raymond grappen… en die worden dan niet grappig, maar plat en ordinair. De opa en de broer komen allebei in de Nederlandse versie over als niets zeggende karakters er zit totaal geen karakter in. Nu heb ik op een gegeven moment niet meer zo goed opgelet, maar volgens mij waren de kids al helemaal nergens te bekennen.

Daar waar de karakters in het origineel zo verschillend zijn, niet alleen qua karakter, maar ook qua lengte etc. Lijken ze in de Nederlandse versie nietszeggend, zelfs de lengtes van de acteurs zijn haast identiek. Het komt over alsof de makers van punt A naar punt B wilden op de gemakkelijkste manier en dus maar een rechte lijn hebben getrokken. Zowel qua verhaal (grappen bijna letterlijk overnemen), als wel de karakters zo karakterloos en gelijksoortig te kiezen. Die lengte is dan weer erg handig zodat je niet zoveel verschillende camerastanden hoeft te gebruiken.

Een ander punt van kritiek op de Nederlandse versie is het gebruik van een lachmachine. Nu gebruiken ze die in het origineel ook, dus dat is zo erg nog niet. In het origineel doen ze het echter met meer beleid. In de Nederlandse versie leek het echt te vaak alsof je pal naast de lachers zat. Zo hard stond het. En omdat ze geen ander geluid er onder gemonteerd hadden (zacht muziekje bijvoorbeeld) en het dus leek alsof je naar een toneel uitvoering zat te kijken, kwam het lawaai nog eens harder over. Dat is dus al frustrerend, maar dan ook nog eens op momenten die totaal… maar dan ook totaal niet grappig waren. Op een gegeven moment riep Jeroen iets van": “Huh”, wat gevolgd werd door: “Huh?… huh huh huh”. Echt, wie monteert dat er onder? Het lijkt wel alsof de makers denken dat de kijkers dom zijn en niet weten wat er nou echt grappig is. Of dat ze de kijkers de, volgens hen, grappige momenten ook daadwerkelijk grappig moeten vinden. In het origineel zit er variatie in het volume van het lachen. Zo uitgekiend dat de echte leuke momenten ook daar door worden versterkt… en dat het bij de wat minder leuke grappen niet heel erg naar voren wordt gebracht. Oftewel er is over nagedacht. Iets wat naar mijn mening niet gedaan is bij deze remake. Tja, het na proberen te maken van iets goeds is zo makkelijk nog niet.

Mijn laatste punt van kritiek is dat we weer echt in Nederland zitten en er blijkbaar weer wat erotisch in moet zitten. We hebben het over een komedie toch? Dus was het nu echt nodig dat de inkijk van Mevrouw de Mol zolang en pontificaal in beeld werd gebracht? Oké, je zag alleen maar zo’n donkere gang en verder niks boeiends. En als hetero man vind ik dat beeld ook helemaal niet erg. Maar het past gewoon niet in het plaatje. Denken ze nu echt dat Nederlanders (en dan vooral de mannen) dit soort series alleen maar willen kijken als er wat verleidelijks naar voren wordt gebracht? Jammer jammer jammer.

Daar waar het origineel zo goed uitgedacht is en daardoor ook echt grappig en leuk overkomt is de Nederlandse remake maar plat, vulgair en alles behalve echt grappig. Enige lichtpuntje is het acteer werk van Jeroen van Koningsbrugge, die ondanks alles er toch nog iets van heeft weten te maken.

Daemonium

Daemonium is het tiende boek dat Johan Deseyn schreef. Het vertelt het verhaal van een verborgen genootschap van vijf mediums die in staat zijn om demonen op te roepen en te controleren. Dit doen ze natuurlijk om er financieel beter op te worden. Echter wil het hoofd van het genootschap net iets te veel en gaat het helemaal verkeerd. Een opgeroepen demon wil niet meer vastgebonden zijn aan het Rijk der Demonen en dus is het genootschap genoodzaakt iemand anders in te schakelen.


Thess Mulligan Op jonge leeftijd zag Thess Mulligan dingen die normale mensen niet zagen. Haar vader zag die dingen ook en dus groeide Thess er redelijk zorgeloos mee op. De meeste dingen die ze zag waren ook niet bedreigend en ze kon er dus goed mee leven. In haar kindertijd verongelukken haar ouders echter en groeit ze verder op bij haar oma.

Door de verandering die het genootschap Daemonium in gang zet, wordt Thess echter gedwongen haar gaven verder te ontwikkelen. Daarnaast ontdekt ze steeds meer over haar verleden.

.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

Thema

Ik baal een beetje dat ik de laatste tijd mijn blog wat in een vergeethoekje heb gestopt. Om hier wat aan te doen ben ik van plan aan bepaalde dagen van de week thema’s vast te koppelen. Nu betekend dit niet dat ik iedere week op die dagen iets ga posten, maar dat ik wel wat meer ga zoeken naar onderwerpen voor die dagen. Zodat ik wat te posten heb en eventueel al van te voren wat posts in kan plannen.

Op maandagen/dinsdagen ben ik van plan mijn recensies te posten. Zowel de recensies die ik schrijf voor planet-aeon als wel recensies die niet op dat platform passen. In eerste instantie zullen dit boek- en videogamerecensies zijn. Wat ik de laatste tijd dus ook al zo’n beetje op die manier probeer in te plannen.

Woensdag gehaktdag. Oftewel de dag waarop ik meer berichten wil gaan plaatsen waarin ik mijn frustraties over bepaalde zaken kan wegschrijven. Gehakt kan maken van zaken waar ik het niet mee eens ben.

Op donderdagen/vrijdagen wil ik het dan wat vrolijker maken met posts die over leukere dingen gaan. Bijvoorbeeld mijn Bonsai posts, posts over muziek of andere dingen die mij bezig houden.

Nu heb ik nog niet echt een invulling voor mogelijke posts. Dus ideeën zijn welkom. Ik hoop in ieder geval op deze manier mijn blog wat levendiger te kunnen maken en hopelijk bevalt dat jullie ook wat meer. Laat me gerust weten wat jullie hiervan vinden.

Doodsnood

De Gouden Gids tovenaar Harry Dresden is weer terug, maar in hoeveel doodsnood verkeert Harry Dresden ditmaal?

Nog steeds geen Sherlock Holmes
Dresden is dan wel een soort privé detective, die daarnaast ook nog af en toe als consultant werkt voor de politie, maar echt bijster intelligent gaat hij niet te werk. Nee, zijn werkwijze is eerder grof. In plaats van de dingen goed te analyseren, springt Dresden er liever tussen en hoopt ondertussen op het beste.

Ook in Doodsnood komt Dresden hierdoor van de ene ellendige situatie in de andere. En tja, zijn werk is door de magische kant van zijn vakgebied toch wat gevaarlijker dan dat van de heer Holmes. Gelukkig voor Dresden denkt hij in dit derde deel wel iets meer na, echter maar net genoeg om niet helemaal dood te gaan.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

Ocarina of Time replica

Als kleine jongen speelde ik ooit de Nintendo64 game The Legend of Zelda: Ocarina of Time. Een geweldige 3d adventure RPG. The Legend of Zelda reeks mocht ik daarvoor al graag spelen en ook latere delen heb ik met veel plezier gespeeld. Deze game wees me echter op een, in mijn ogen, erg interessant muziekinstrument. Namelijk de Ocarina. De jaren erna spookte het elke keer in mijn hoofd dat ik ooit zelf een dergelijke Ocarina wilde hebben.

Op een gegeven moment kwam ik in aanraking met Songbirdocarina. Een producent van Ocarinas en eentje die tevens een webshop had waar je geen credit card voor nodig had om iets te kunnen bestellen. Tevens had deze een erg mooie OoT replica in de catalogus. Toen was er alleen nog het probleem geld. 

Alweer een tijdje terug had ik eindelijk het geld bij elkaar gespaard en heb ik er één besteld. Binnen twee weken kwam deze heel netjes verpakt aan. Inclusief The Legend of Zelda Songbook.


Nu is het natuurlijk altijd afwachten of zo’n muziekinstrument dan ook echt van goede kwaliteit is. Op internet las ik wel reviews dat deze erg goed was. In de meeste gevallen werd het zelfs als de beste OoT replica bestempeld.

Nu ik deze Ocarina een tijdje in huis heb (en onderhand ook al anderen heb ontvangen, maar daar meer over in latere blogposts), kan ik wel zeggen dat ik het daarmee eens ben. De kwaliteit is gewoon erg hoog. Kleur is super en de Triforce rondom het mondstuk is zeer mooi afgewerkt.

Qua geluid heeft het een erg mooi klank. Het instrument is gestemd in C heeft een warme klank. Waar ik erg blij mee ben, want ik hou persoonlijk niet zo van scherp klinken instrumenten. Al wil het rond de hogen tonen nog wel eens wat vals gaan klinken, maar dit komt meer door een slechte blaastechniek van mijn kant. Over de tijd is dat al een stuk beter geworden.

De vingerzetting zit ook prima in elkaar, al merk ik dat het (in vergelijking met mijn latere Ocarina’s) wat aan de krappe kant is. Vooral de twee kleine gaatjes aan de rechterkant zijn wat moeilijker te beheersen. Dit zorgt er aan de andere kant wel voor dat het een compact instrument is.

Ik kan dus zeer goed begrijpen waarom deze Ocarina zulke goede recensies krijgt. Voor een OoT replica is het gewoon een geweldig instrument. Zijn er betere Ocarina’s? Zeker. Maar naar mijn idee is er geen betere OoT replica. Daarnaast is deze in vergelijking met andere replica’s niet eens aan de dure kant. Dus mocht je ooit een OoT Ocarina willen aanschaffen, kijk dan serieus naar deze. Ik ben er in ieder geval super tevreden over.

Kerstprijsvraagveiling 2010

Net als voorgaande jaren heb ik dit jaar ook meegedaan aan de Fok!Games kerstprijsvraag. In vergelijking met voorgaande jaren heb ik niet zo heel erg mijn best gedaan. De opdrachten heb ik links laten liggen en van de vragen heb ik ook niet alles beantwoord. Toch wist ik er 180 punten mee te verdienen om te gebruiken in de daarop volgende veiling.

Vorig jaar hadden ze geen veiling en dit jaar hadden ze een nieuw systeem ervoor. Het was op zich wel een aardig systeem, maar het had ook wat mindere kanten. Alle veiling items stonden onder elkaar, maar qua tijd zat het niet op volgorde. Daarnaast kon je niet duidelijk zien welke veiling al gesloten waren. Je kont het alleen achter halen door de sluitdatum. Hierdoor was het geheel wat onoverzichtelijk.

Wel handig was het onderstaande lijstje dat stond onder het kopje profiel.

Jouw puntentotaal	180
Aantal punten besteed	180
Aantal punten over	0
Aantal vragen beantwoord	75
Aantal items geboden	21
Aantal items met hoogste bod	6

Zoals ik al eerder zei had ik 180 punten te besteden. Die zijn dit jaar ook allemaal op gegaan. Deze punten heb ik verdient door 75 vragen te beantwoorden (hier zitten dus ook foutief beantwoorde vragen bij). Daarnaast heb ik op 21 items geboden en heb ik er 6 weten te winnen. :D

Maar welke items zijn dit… dat ga ik jullie niet vertellen.
- Ratchet & Clank T-Shirt (voor 18 punten)
- Motorstorm Arctic Edge - PS2 (voor 20 punten)
- PSP Keycord (voor 13 punten)
- Call of Duty: Black Ops soundtrack (voor 20 punten)
- Gandalf figurine (voor 70 punten)
- SEGA Virtua Tennis 2009 sporttas (voor 39 punten)

De trouwe lezers (met een goed geheugen) zullen misschien wel denken: Alweer een Virtua Tennis 2009 sporttas? En hij sport niet eens.

Tja, dat klopt allemaal. Was ook niet echt mijn bedoeling die prijs te winnen. Wilde alleen de punten wat opvoeren voor dat item, zodat anderen minder punten zouden hebben. Maar goed, als niemand vervolgens je overbied dan zit je zelf met de prijs. Niet dat ik dat erg vind hoor. Kan er vast wel een kennis blij mee maken. Al met al dus weer een geslaagde kerstprijsvraagveiling. Nu is het wachten tot de prijzen aan de deur worden gebracht.